کجای قرآن آمده دوست دختر یا پسر ممنوع؟!
در آیه‌ی 5 از سوره‌ی مائده ابتدا
می‌فرماید «أُحِلَّ لَکُمُ الطَّیِّبات»، یعنی آن چه پاک، طاهر، نیکو و
مفید است را بر شما حلال نمودم. سپس به برخی از نیازهای ضروری مانند
«خوردن» اشاره نموده و پس از بیان حکم آنها، به نیاز «مرد و زن» به یک
دیگر پرداخته است و پس از بیان ضرورت برقراری روابط و انحصار نیکو و حلال
بودن آن به شکل ازدواج (نکاح)، تأکید می‌فرماید: «غَیْرَ مُسافِحینَ وَ لا
مُتَّخِذی أَخْدان»، یعنی این رابطه نباید به شکل رفیق‌گیری [همان دوست
دختر و پسر] و زناکاری باشد.
خداوندی که انسان را خلق نموده و راه‌های رسیدن به کمال و سعادت دنیا و
آخرت را به نشان داده و با بیان چگونگی روابط انسان با هر شخص، جامعه یا
موضوعی به گونه‌ای که هم رفع نیازش را نماید و سبب کمالش گردد قوانینی وضع
نموده است، نه تنها خود بهتر از هر کس دیگری می‌داند که انسان [اعم از مذکر
یا مۆنث] به جنس مخالف نیاز دارد، بلکه می‌فرماید: خودم در قوانین تکوینی
خلقتم، و بر اساس علم و حکمتم این غریزه و محبت را به شما داده‌ام. هم چنان
که نیاز و محبت چیزهای دیگری را نیز بر شما قرار داده‌ام.
اما اگر
انسان برای رفع هر نیازش بدون هیچ قانونی که منتج به فایده‌ی او شود عمل
کند، از تعقل و اراده‌ی خود که وجه متمایز او با حیوانات است، هیچ بهره‌ای
نمی‌برد و لذا چون حیوانات و بلکه پست‌تر می‌گردد [کالانعام بل هم اضل].
لذا برای هر فعلی قانونی وضع نمود و در این قانون بهترین‌ها را حلال و
مضرات را حرام نمود. یا به تعبیری دیگر، اصل‌ها را حلال و بدل‌های تقلبی را
حرام نمود.
